Κατά τη διάρκεια της κοινωνικής απομόνωσης του κορονοϊού , ενδεχομένως θα αναρωτηθήκατε ‘’πότε επιτέλους θα τελειώσει όλο αυτό’’ και θα αναπολούσατε στιγμές προ εγκλεισμού, όπως είναι ο καφές με ένα φίλο, η άσκηση στο γυμναστήριο κ.α. Σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, οδεύουμε προς τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων, με πολλούς να θεωρούν ότι η επιστροφή στην κανονικότητα είναι κοντά. Παρόλα αυτά, πιθανότατα δεν θα είναι η καθημερινότητα που αφήσαμε πριν τον εγκλεισμό, αλλά μια μεταβατική περίοδος που αν όλα πάνε καλά, θα μας προετοιμάσει για εκείνη. Η γνώση αυτή, θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε ρεαλιστική οπτική αποφεύγοντας να πέσουμε στην παγίδα της απογοήτευσης που μπορεί να προκληθεί από την αναντιστοιχία των προσδοκιών μας και της πραγματικότητας.
Οι εξελίξεις, μας καλούν να προσαρμοστούμε σε νέα καθημερινότητα και να υιοθετήσoυμε συνήθειες με τις οποίες δεν είμαστε εξοικειωμένοι (π.χ. απόσταση από συναδέλφους κ.α.). Το γεγονός αυτό, είναι πιθανό να πυροδοτήσει ένα νέο κύμα στρες καθώς χρειάζεται να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας που παρείχε η συνθήκη του εγκλεισμού. Τα πιο σημαντικά εργαλεία που χρειάζεται λοιπόν να επιστρατεύσουμε είναι η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία. Δεδομένου ότι οι συνθήκες αλλάζουν συνεχώς και κανένας δε μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις εξελίξεις , το να καταφέρουμε να βρούμε τρόπους και εναλλακτικές για να πορευτούμε με τις αλλαγές μπορεί να ενισχύσει την ψυχική μας ανθεκτικότητα και να μας κάνει πιο παραγωγικούς. Άλλωστε, η ικανότητα προσαρμογής ήταν ανέκαθεν το κλειδί για την επιβίωση μας.
Μια από τις στρατηγικές που μπορεί να διευκολύνει την προσαρμογή μας είναι το να εστιάσουμε στο σήμερα και κυρίως σε αυτά που υπόκεινται στον έλεγχο μας. Το να κρίνουμε και να συμπεριφερόμαστε με βάση αυτά που έχουμε ως δεδομένα στο σήμερα, μας βοηθάει να ανακουφιστούμε από την ανησυχία, η οποία συνήθως αφορά αρνητικά σενάρια που μπορεί να προκύψουν μελλοντικά. Συγκεκριμένα, μπορούμε να τηρούμε με συνέπεια τα ενδεδειγμένα μέτρα για τη τήρηση των κανόνων υγιεινής και τις αποστάσεις από τους συνανθρώπους μας, να βρούμε χρόνο για άθληση ώστε να φροντίσουμε τον εαυτό μας τόσο ψυχικά όσο και σωματικά κ.α.
Παράλληλα, χρειάζεται να συμπεριφερθούμε με αυτοπειθαρχία ώστε να μην παρασυρθούμε από μια τάση για υπεραναπλήρωση όσων στερηθήκαμε, που ενδέχεται να προκύψει σαν επακόλουθο του εγκλεισμού.
Επιπλέον, η έννοια της σταδιακής μετάβασης, εκτός από τον προφανή λόγο του ελέγχου της πανδημίας , εξυπηρετεί στο να κερδίσουμε χρόνο για να προσαρμοστούμε καλύτερα. Για παράδειγμα, μπορούμε να προετοιμάσουμε τον οργανισμό μας διαμορφώνοντας την καθημερινή μας ρουτίνα ώστε τα ωράρια μας να μην παρεκκλίνουν πολύ από εκείνα προ εγκλεισμού και να ευνοηθεί μια ομαλή μετάβαση.
Τέλος, μπορούμε να δούμε αυτή τη μεταβατική περίοδο σαν μια ευκαιρία για να φιλτράρουμε τις συνήθειες μας, αξιολογώντας ποιες συνήθειες ήταν λειτουργικές για εμάς κατά τη περίοδο του εγκλεισμού (π.χ. τρέξιμο, επιτραπέζια με την οικογένεια κ.α.) και να τις διατηρήσουμε στην νέα μας ρουτίνα, φτιάχνοντας ένα νέο ‘’παζλ συνηθειών’’ που θα βελτιώσει την ποιότητα της καθημερινότητας μας μακροπρόθεσμα.
